Verhalen verbinden mij met de wereld om me heen. Ik ben er altijd al dol op geweest. Mijn moeder las vroeger eindeloos voor, terwijl ik in mijn bed lag. En als het grote licht dan toch echt uit moest, gingen de verhalen in mijn hoofd gewoon verder. Tot ik in slaap viel. Als er toen een pennetje in mijn hoofd mee had kunnen schrijven, stond er nu al een heel oeuvre in mijn boekenkast!
Het alledaagse leven betekenis geven. Oprecht en integer. Door willekeurige momenten en spontane gesprekken te vangen in kleine verhalen die je raken, roeren of vermaken…
Maar zo is het niet gegaan. Want ook ik werd – zoals dat met de meeste mensen doorgaans gaat – ouder en stapte de grotemensenwereld in. Het voorlezen stopte, maar de verhalen zijn altijd gebleven. En ik schreef ze op. Eerst in mijn dagboeken, later voor familie- of vriendengelegenheden, voor diverse werkgevers en sinds kort ook weer steeds vaker voor mezelf. Intussen kan ik niet meer ontkennen dat het geschreven woord me past als een handschoen. Woorden aan elkaar rijgen, waardoor er plots iets met een kop en een staart ontstaat,waarmee je ook nog eens mensen weet te raken is magisch.
Ruim 40 jaar later zit hier nog steeds datzelfde meisje (al zal de spiegel dat in alle toonaarden ontkennen) dat gewoon graag verhalen hoort en vertelt. Dat laatste alleen niet meer stilletjes in het donker onder haar dekentje, maar op een plek waar iedereen ze kan lezen: het wereldwijde web. En manmanman, als ik hier zou opsommen hoeveel peptalks, smeekgebeden en schoppen onder mijn kont ik nodig had om deze stap te zetten, dan sluit je acuut je scherm. Alle clichés op het gebied van blokkeren, afhaken en weglopen heb ik doorlopen en voor de zekerheid nog een paar keer.
Jaren verstreken, de wens bleef bij koesteren, tot een idioot virus dat je normaal alleen in films ziet onze hele samenleving tot stilstand bracht. Vanuit stilte ontstaan de mooiste dingen, zegt men wel eens. En zo geschiedde. Want terwijl mijn zoon en ik ons in ons stadsappartement hadden opgesloten, diende zich plots een kans aan. Het ging resoneren, schuiven, puzzelstukjes vielen op hun plek, er ontstond hyperfocus en voor ik er zelf goed en wel erg in had een platform uit de grond gestampt.
En zo kwam, door een mallotige samenloop van omstandigheden, in een tijd die de geschiedenisboeken in gaat als de grootste crisis na de Tweede Wereldoorlog, mijn lang gekoesterde wens uit; mijn eigen verhalenplatform is een feit. En al weet ik maar één persoon te raken – jij voorbeeld, die ondertussen toch al dit hele verhaal over mijn coming out als verhalenvertellen hebt zitten lezen – dan ben ik al enorm dankbaar. Vind je mijn schrijfsels de moeite waard? Volg Waarachtig Leven dan op facebook en/of Instagram en zegt het voort.
Geniet van het leven, het is waarachtig mooi…
Mieke