Vandaag ben ik 50 geworden. Vijftig. Ik schrijf het maar eens voluit om dat getal even binnen te laten komen. Ik weet nog dat mijn moeder 50 werd, ik was toen een paar jaar jonger dan mijn zoon Willem (13) nu is en mijn God wat vond ik haar toen oud! We maakten een levensgrote Sarah pop die op een stoel bij de voordeur kwam te zitten en voor de zekerheid kreeg ze er ook nog een van speculaas. Het kon maar duidelijk zijn; mijn moeder was in de herfst van haar leven beland. En nu heb ik dus diezelfde leeftijd bereikt en sta voor mijn gevoel op vele fronten nog (steeds) in de kinderschoenen. Zo’n gevoel van ‘dat komt later als ik groot ben’ en ‘mijn apotheose komt nog, want mijn grote licht moet nog gaan schijnen’. Maar dat het langzamerhand wel tijd wordt dat ik dat verdomde lichtknopje ga vinden.
‘Hoe ik me dan tot die zelf geknutselde werkelijkheid verhoud? Ik heb werkelijk geen idee.’
Aanrommelen
Als ik voor de gein een quick & dirty reflectie op mijn afgelopen 50 jaar doe, ben ik natuurlijk wijzer geworden, sterker ook, zekerder, gelukkiger. Heb ik er een berg rimpels bij gekregen en inmiddels meer grijze dan blonde haren, maar dat terzijde. Mijn blik op het leven is in ieder geval stukken breder en ik zit veel genuanceerder in de wedstrijd. Waar ik vroeger dacht dat als ik eenmaal 50 zou zijn ik het a) wel perfect voor elkaar zou hebben, en dan doel ik vooral op het plaatje, en ik b) de antwoorden op de grote levensvragen wel zo’n beetje zou weten, kom ik nu tot de conclusie dat ik in de loop der tijd toch wat illusies armer ben geworden. Perfecte plaatjes zijn onderweg gesneuveld en de zoektocht naar mezelf heeft me tot nu toe meer vragen dan antwoorden opgeleverd. Niet bepaald een hoopvolle uitkomst zou je denken, maar inmiddels heb ik geleerd te leven met de vele wegen die naar Rome leiden en de onzekerheden en uitdagingen die je onderweg tegenkomt. Gaandeweg kwam ik er daarbij ook achter dat er uiteenlopende waarheden over en visies op het leven bestaan en dat de mijne ook maar een samenraapsel van al die verschillende invalshoeken is. Ik mix en match er lustig op los met als resultaat een even onsamenhangend, onlogisch als complex beeld van de werkelijkheid. En hoe ik me dan tot die zelf geknutselde werkelijkheid verhoud? Ik heb werkelijk geen idee! Ik rommel maar wat aan.
Waarachtig Leven
En over dat ‘maar wat aanrommelen’ wil ik graag verhalen schrijven. Dat wil ik overigens pas een jaartje of zeven hoor, dus niet dat je nu denkt dat ik opeens op mijn vijftigste heel trefzeker uit de hoek kom. Ik noem dat aanrommelen trouwens ‘Waarachtig Leven’, een naam die ik ook al een jaartje of vijf heb, net als de aanzet tot een website. Tijdens de corona lockdown in 2020 en mijn kortstondige succes op de Facebook-pagina ‘Ondertussen in Haarlem’ daar middenin bouwde ik mijn site in een vlaag van hyperfocus in rap tempo af. Daar schrok ik zelf zo van, dat ik m vervolgens nog dik een jaar angstvallig onder de pet heb gehouden. Noem een beperkende overtuiging en ik had er last van, nog trouwens. Ik ben de grootste beer op mijn eigen weg, het vierkante wiel aan mijn wagen, ik geef het toe. Maar hé, dit gaat niet over ‘het leven in het algemeen’, dit gaat over mij: meisje nooitgoedgenoeg. Daarbij is mijn portfolio aan verhalen nog zeer beperkt en mijn site nog in ontwikkeling. ‘Waarachtig Leven’ mag daarom eigenlijk pas het online daglicht zien als ‘ie aan mijn standaard voldoet. Nooit dus. Is dat even veilig!
Tot mijn 50e verjaardag naderde en ik in een goed gesprek met mezelf de vraag stelde wat ik de tweede helft van mijn leven graag zou willen manifesteren. Tja, je raadt het al. Dit betekende dat ik als een malle aan de bak moest. Niet om mijn site te perfectioneren, niet om nog even snel meer content te creëren, maar om afscheid te nemen van het perfectionistische zand in mijn machine en te beseffen dat voor mijn verhalenplatform precies hetzelfde geldt als voor mijn leven; het is nooit af. En dat accepteren is misschien wel de mooiste les van 50 worden…
No Comments