Af en toe ga ik in mijn eentje naar de film. Ik haal dan vooraf een grote beker koffie, installeer me in een comfortabele bioscoopstoel om vervolgens in alle rust en zonder commentaar van links of rechts van een mooi verhaal te genieten. Zo zat ik afgelopen week sinds lange tijd weer eens met mezelf en een grand latte onderuitgezakt in die royale stoel met zachte rode bekleding, helemaal klaar voor een ingrijpende film over een voor mij actueel thema. Om me heen waren de stoelen leeg volgens de ‘oude coronamaatregelen’ en ik genoot van de ruimte en de rust. Hoe zou het voelen als vanaf volgende week iedereen weer in je aura zit? Ik moest er even niet aan denken. Maar ja, dat geldt dan ook niet voor mij. Wat fijn, zou je denken, dat er voor jou een uitzonderingspositie wordt geschapen, waarin jij je niet hoeft te conformeren aan de geldende toegangsregels voor een gezellig deel van het openbare, sociale leven. Nou niets is minder waar. Want waar ik tot voor kort nog gastvrij werd onthaald in bioscoop, theater of restaurant, is dat vanaf nu niet meer mogelijk. Binnen het stuk ‘herwonnen vrijheid en de grote stap terug naar het oude normaal’, zoals onze demissionaire volksvertegenwoordigers deze nieuwe realiteit noemen, ben ik opeens een gevaar voor de samenleving geworden. Dat voelt heel apart kan ik je zeggen.
Tegelijkertijd vraag ik me af hoe vrij het voelt als je je medisch en persoonlijk aan de poort moet identificeren telkens als je een hapje wilt eten, een dansje wilt doen of een filmpje wilt pakken. Mij zou het alle spontaniteit en gezelligheid ontnemen, maar wie ben ik. Door deze ‘nieuwe vrijheden’ voelde ik me in ieder geval wel even flink gediscrimineerd in eigen land met alle verdrietige, angstige en opstandige gevoelens die daarbij horen. Maar nog voor de ‘nieuwe wetgeving’ goed en wel haar intrede deed, keek ik es goed in de spiegel. ‘Zeg Mieke, jij gaat vanaf nu echt niet boos en verzuurd aan de shadow side of the street lopen sippen, hoor je! Bovendien, jij brult toch al anderhalf jaar dat je niet meer zo nodig terug hoeft naar het oude normaal van doe maar, ga maar, bestel maar? Voilà, hier ligt je kans!’ Als bij toverslag verschoof mijn horizon en maakte de dikke, hoge muur plaats voor licht en lucht. Echte vrijheid zit voor mij helemaal niet in wel of niet spontaan uit kunnen gaan – al vind ik dat wel hartstikke leuk – maar in verbonden kunnen zijn met de mensen om me heen.
Fluitend liep ik even later de stad in, liet dat kekke winterjurkje met matching laarsjes in de etalage van favo kledingwinkel liggen en trok een rechte lijn naar de outdoor winkel voor een paar goede wandelschoenen en degelijke rugzak met ademende achterkant. In plaats van te shinen in een hip restaurant, ga ik komende herfst Nederland te voet ontdekken om Waarachtige Wandelingen te maken. Met vrienden en familie, bekenden en onbekenden, maar vooral met mezelf. Ben nu al benieuwd wie en wat ik onderweg allemaal tegenkom en verheug me niet normaal op mijn nieuwe normaal!
